Ο σκηνοθέτης Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, ο οποίος πρωτοστάτησε στο «Γαλλικό Νέο Κύμα του κινηματογράφου», απεβίωσε σε ηλικία 91 ετών.
Ο Γκοντάρ εμφανίστηκε στο προσκήνιο με την ταινία À bout de souffle (Breathless) του 1960, η οποία ξεκίνησε μια σειρά από αναγνωρισμένες κυκλοφορίες που έγραψαν εκ νέου τους κανόνες του κινηματογράφου και επηρέασαν σκηνοθέτες από τον Μάρτιν Σκορτσέζε μέχρι τον Κουέντιν Ταραντίνο.
Σε δήλωσή του ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ανέφερε ότι ο Γκοντάρ «είχε το όραμα μιας ιδιοφυΐας». Σε δημοσίευσή του στο Twitter, ο κ. Μακρόν πρόσθεσε ακόμα ότι «Ήταν σαν μια οπτασία στον γαλλικό κινηματογράφο. Στη συνέχεια, έγινε ένας από τους καλύτερους. Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ο πιο εικονοκλαστικός κινηματογραφιστής του Νέου Κύματος, εφηύρε μια αποφασιστικά σύγχρονη, έντονα ελεύθερη τέχνη. Χάσαμε έναν εθνικό θησαυρό, έναν άνθρωπο που είχε το όραμα μιας ιδιοφυΐας».
Ο Γκοντάρ ξεκίνησε ως κριτικός κινηματογράφου προτού περάσει πίσω από την κάμερα με το κομψό και για πολλούς “νευρικό” Breathless. Οι πρωταγωνιστές του, η Τζιν Σιμπεργκ και ο Ζαν Πολ Μπελμοντό ήταν γοητευτικοί με χαλαρούς τρόπους, ενώ η κάμερα ήταν συνεχώς σε κίνηση, το μοντάζ γρήγορο και τολμηρό και το σενάριο σε μεγάλο βαθμό αυτοσχέδιο.
Ο θρυλικός σκηνοθέτης είχε αναφέρει μάλιστα κάποτε: «Ήταν μια ταινία που πήρε όλα όσα είχαμε δει στον κινηματογράφο - κορίτσια, γκάνγκστερ, αυτοκίνητα – έβαλε μια βόμβα σε όλα αυτά δίνοντας τέλος, μια για πάντα, στο παλιό στυλ».
Ακολούθησε η ταινία Le Petit Soldat (Ο μικρός στρατιώτης) - αν και η ταινία απαγορεύτηκε μέχρι το 1963 λόγω της απεικόνισης βασανιστηρίων που διεξήγαγε η κυβέρνηση. Στο καστ της περιλαμβανόταν το δανέζικο μοντέλο Άννα Καρίνα, η οποία παντρεύτηκε τον Γκοντάρ το 1961 και συνέχισε να εμφανίζεται σε μια σειρά από τις πιο επιτυχημένες ταινίες του.
Έπαιξε μια χορεύτρια νυχτερινού κέντρου που θέλει ένα μωρό στο Une Femme est une Femme (Μια γυναίκα είναι μια γυναίκα) του 1961, μια νεαρή παριζιάνικη πόρνη στο Vivre sa vie (Η ζωή μου για να ζήσω) του 1962 και ένα μέλος συμμορίας στο Bande à Part (Μπάντα των ξένων) του 1965.
Ο Ταραντίνο ονόμασε την εταιρεία παραγωγής του A Band Apart, σε αναφορά στον αρχικό τίτλο της τελευταίας ταινίας, και κάποτε είπε ότι ο Γκοντάρ τον επηρέασε πάρα πολύ ως σκηνοθέτη. «Ο Γκοντάρ είναι αυτός που μου δίδαξε τη διασκέδαση, την ελευθερία και τη χαρά του να παραβιάζεις τους κανόνες... Θεωρώ ότι ο Γκοντάρ είναι για τον κινηματογράφο ό,τι είναι ο Μπομπ Ντίλαν για τη μουσική», έχει αναφέρει χαρακτηριστικά στο παρελθόν.
