To Voyager 1 αποτελεί μία από τις πλέον ιστορικές αποστολές της NASA. Το μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο εκτοξεύτηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1977 από το ακρωτήριο Κανάβεραλ, 16 μέρες μετά το «αδελφάκι» του, Voyager 2. Τα δύο οχήματα ευρισκόμενα στο διάστημα για πάνω από 44 χρόνια, αποτελούν τα πιο απομακρυσμένα ανθρώπινα κατασκευάσματα από τη Γη.
Έχοντας προσεγγίσει τον Δία, τον Κρόνο και τον μεγαλύτερο δορυφόρο του, τον Τιτάνα, το Voyager 1 στις 25 Αυγούστου του 2012 έγινε το πρώτο διαστημόπλοιο που πέρασε το εξωτερικό όριο της ηλιόσφαιρας, την ηλιόπαυση και βρέθηκε στο εξώτερο διάστημα. Εδώ λοιπόν είναι που το πράγμα αρχίζει να έχει -ακόμα περισσότερο- ενδιαφέρον…
Η NASA ανακοίνωσε λοιπόν πως μολονότι το Voyager 1 φαίνεται να λειτουργεί κανονικά, οι ενδείξεις που στέλνει το σύστημα ελέγχου και προσαρμογής (attitude articulation and control system ή εν συντομία AACS) δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές του κινήσεις, φανερώνοντας έτσι μία κάποιου είδους σύγχυση σε ό,τι αφορά τη θέση του στο διάστημα.
«Ένα τέτοιο μυστήριο είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο σε αυτή τη φάση της αποστολής Voyager», ανέφερε η Suzanne Dodd, επικεφαλής οργάνωσης για τα Voyager 1 και 2 στο Εργαστήριο Αεριοπροώθησης της NASA. «Τα διαστημόπλοια είναι σχεδόν 45 ετών, ηλικία πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι υπολόγιζαν πως θα έφταναν εκείνοι που σχεδίασαν την αποστολή».
Το σύστημα AACS είναι εξαιρετικά σημαντικό για το Voyager αφού χάρη σε αυτό, η κεραία του σκάφους «κοιτάει» πάντα τον πλανήτη μας, επιτρέποντας στη NASA να λάβει τα τόσο πολύτιμα δεδομένα που συλλέγει. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή της η τελευταία, το AACS του Voyager 1 στέλνει τυχαία δεδομένα που δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Ακόμα κι έτσι όμως, το όχημα εξακολουθεί να λειτουργεί απρόσκοπτα, δίχως την ανάγκη να μπει στο λεγόμενο safe mode όπου εκτελεί τις πλέον βασικές λειτουργίες.
Ευτυχώς το AACS του Voyager 2 δείχνει να λειτουργεί κανονικά προς ώρας.
